σηπτικοπυαιμία

η, Ν

ιατρ. μορφή σηψαιμίας, κατά την οποία τα παθογόνα μικρόβια εντοπίζονται δευτεροπαθώς σε ορισμένες περιοχές τού οργανισμού, όπου προκαλούν πυώδεις εστίες.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. septicopyemia < sēpticus (< σηπτικός) + pyemia (< πύον + αίμα)].